شنبه، بهمن ۲۴، ۱۳۸۸

اين روزها

اين روزها

قدم زدن در خيابان
نگاه دختركاني كه
از درد آلت گشاد گشاد راه مي روند
و دلخوش به آنند که 
ولنتاین مبارک است 

مبارک تر از آن 
پسران تا توانسته اند آلت خسته كرده اند
و پوست کنده شده اند

دختركاني كه
از سر حماقت لاي پاهايشان را هي پر مي كنند
از آلتهاي هي درون رفته  
تا بگیرند عشق شاید

و چه مزخرف اين روزها
همه جا قرمز مي شود


قرمزي پاره شدن بكارتشان
قرمزي  آلت های پوست کنده ی خسته
قرمزي هدايايي به چشم روشني
درد آلت ها

قرمزي شايد
روزي روزگاري عشق
.....

اه ه ه ه


شعرم زهر مار مي شود
سيم هايِ تنبورم مدتي است
                              در رفته است
از دستِ انگشتهاي عصباني من
موازي نگاهِ تو نواختم
مساوي صدايِ تو كشيدم
شعرم زهر مار مي شود
مِي زده شده ام
خواب زده و  تيپا خورده
توي خوابم هي تنبور را
فحش و فضيحت مي دهم
سياسي نمي نويسم

فقط رنگ سبز را دوست دارم
اَه ه ه ه ه ه ه
قاطي كرده ام
اي واي ي ي ي ي
آخ خ خ خ خ خ خ
از اين روزها
......
 
"هــــــا"يم ديگر
سردي لبانِ تو را گرم نمي كند
"هــــا"ي من گرم نيست
يا لبانِ تو ، زيادي سرد است ؟!

فردا لبانت يخ مي بندند
"هـــــا"ي من داغ مي شود
و لبِ ديگري را مي سوزاند

اي واي ي ي ي ي ي
آخ خ خ خ خ خ خ خ
                          از اين روزها
                                             ........