خداوندا : عادت به گله كردن ندارم
عادت ندارم به آنچه كه به من مي دهي اعتراض كنم
بارلها: بگذار اين بار را كوچك باشم
بگذار بزرگي ام را زير پا گذارم و از توي خوبم گله كنم
ايزدا : اين بار را مي خواهم كودكانه غصه بخورم
بزرگا : چرا خلقت زن را اين قدر حسود آفريدي
چرا خلقت زن را اينقدر پست آفريدي !؟ تنگ بين و كم بين ؟
پروردگارا چرا مرا زن آفريدي؟
چرا خلقت مرا نيز حسود و پست و كم بين نيافريدي تا نبينمشان ؟
چرا به من بزرگي دادي ؟
چرا مرا زن آفريدي؟
من كه مردانه زيستم و مردانه بزرگ شدم و مردانه گريستم
من كه هم پاي مردان رفتم . آمدم و مي روم
چرا مرا زن آفريدي؟
خوبا ! امروز مردانگي ام را از من بگير
بگذار بگريم ، بغضي سنگين گلويم را مي فشارد
احساس خفقان دارم ، اين خفقان را از من بگير
خداوندا چرا مرا بزرگ كردي ؟
براي آنچه كه پيش رو دارم مي ترسم
براي آنچه كه بين اين همه زن مرا نهادي هراس دارم
بزرگ مردا چگونه توانستي ؟
من كه تو را هر روز شكر گفتم
من كه تو را هر روز ديدم ، چرا ؟
زندگي را به من تنگ كردي كه چه ؟
خداوندا فقط همين يك بار را بشنو
همين يك بار اين حقارت را از من ببين
ناديده بگير گله هايم را
هر چه باشد زميني ام و زن خدايا بزرگترين آرزوي من معشوقه تو بودن است
در كنار تو خفتن است ؟
تو را بوسيدن
بوئيدن و
بغل كردن
آرزوي هم آغوش تو بودن مرا پير خواهد كرد
در جواني اين لذت را به من بده
در حواني مي خواهم طعم لبانت را بچشم
خدايا من كه حقير نيستم ، پست نيستم
چرا اينگونه آفريدي مرا ؟
چرا خلقتم را زن و فطرتم را مرد كردي ؟
چرا خلقتم را پست و فطرتم را بزرگ ؟
نفس نفس خواستم در كنار تو باشم
فقط احساست كنم همين
اين حق طبيعي من است كه دوست داشته باشم هر كه را كه دوست مي دارم در آغوش كشم
ببوسم ، ببويم و با او بگويم
اين حق من است كه بخواهم با تو بخوانم
با توي خوبم
با توي خدايم
عادت ندارم به آنچه كه به من مي دهي اعتراض كنم
بارلها: بگذار اين بار را كوچك باشم
بگذار بزرگي ام را زير پا گذارم و از توي خوبم گله كنم
ايزدا : اين بار را مي خواهم كودكانه غصه بخورم
بزرگا : چرا خلقت زن را اين قدر حسود آفريدي
چرا خلقت زن را اينقدر پست آفريدي !؟ تنگ بين و كم بين ؟
پروردگارا چرا مرا زن آفريدي؟
چرا خلقت مرا نيز حسود و پست و كم بين نيافريدي تا نبينمشان ؟
چرا به من بزرگي دادي ؟
چرا مرا زن آفريدي؟
من كه مردانه زيستم و مردانه بزرگ شدم و مردانه گريستم
من كه هم پاي مردان رفتم . آمدم و مي روم
چرا مرا زن آفريدي؟
خوبا ! امروز مردانگي ام را از من بگير
بگذار بگريم ، بغضي سنگين گلويم را مي فشارد
احساس خفقان دارم ، اين خفقان را از من بگير
خداوندا چرا مرا بزرگ كردي ؟
براي آنچه كه پيش رو دارم مي ترسم
براي آنچه كه بين اين همه زن مرا نهادي هراس دارم
بزرگ مردا چگونه توانستي ؟
من كه تو را هر روز شكر گفتم
من كه تو را هر روز ديدم ، چرا ؟
زندگي را به من تنگ كردي كه چه ؟
خداوندا فقط همين يك بار را بشنو
همين يك بار اين حقارت را از من ببين
ناديده بگير گله هايم را
هر چه باشد زميني ام و زن خدايا بزرگترين آرزوي من معشوقه تو بودن است
در كنار تو خفتن است ؟
تو را بوسيدن
بوئيدن و
بغل كردن
آرزوي هم آغوش تو بودن مرا پير خواهد كرد
در جواني اين لذت را به من بده
در حواني مي خواهم طعم لبانت را بچشم
خدايا من كه حقير نيستم ، پست نيستم
چرا اينگونه آفريدي مرا ؟
چرا خلقتم را زن و فطرتم را مرد كردي ؟
چرا خلقتم را پست و فطرتم را بزرگ ؟
نفس نفس خواستم در كنار تو باشم
فقط احساست كنم همين
اين حق طبيعي من است كه دوست داشته باشم هر كه را كه دوست مي دارم در آغوش كشم
ببوسم ، ببويم و با او بگويم
اين حق من است كه بخواهم با تو بخوانم
با توي خوبم
با توي خدايم
۱ نظر:
کاش مردهای ما دیدگاه بهتری در مورد زن داشتند. کاش میشد مرد بودن را هم به سخره گرفت. کاش میشد دید که مردهای بسیار رشد مردانگی ندارند کاش ملاک تشخیص و جدایی مرد از زن صفات جسمی نبود. کاش برترین صفات را به نسل دیگر منتقل میکردیم. کاش میشد مردهای بی صفت را همچون زنان بی هویت با هم آمیخت و معجون دیوانه واری به نام انسان گم شده ای که مهر مرگ و نیستی بر پیشانی دارد آفرید تا هر بی صفتی به صرف صفات ظاهریش دم از مردی و مردانگی نزند.
ارسال یک نظر